شنبه 15 آذر 1393 , 08:12
عاشق شهدا
با پای دل تا ... کربلا
عاشق شهدا - کاروان اربعین در راه است، سفر عشق آغاز شده،اما نه سفری به وسعت دو مکان که سفری به وسعت چهارده قرن مظلومیت و حقانیت شیعه. قصه غریبی است قصه کربلا که هنوز بعد از قرن ها دلدادگان حسین (ع) را به عاشقی می خواند. کاروان به پیش می رود با دل هایی آرام و قدم هایی استوار، ندایی به گوش می رسد، آری ندای"هل من ناصر ینصرنی" حسین (ع) است که ما را به یاری می طلبد و ندای مولایمان علی (ع) که آزادگان را به گواهی بر قرن ها مظلومیت و حقانیت شیعه فرا می خواند.
سفر کربلا سفری است به وسعت غدیر تا عاشورا که عاشقان حسین (ع) نه با قدوم ظاهری خویش که با دل هایشان به این سفر آمده اند. خوشا به حال آسمان و زمین که یکی سنگفرش قدوم زوار اباعبدالله (ع) گشته است و دیگری دل هایشان را در آغوش کشیده است و کاش می شنیدیم آهنگ ضربان قلب های عاشقان حسینی را که در هر تپش "یا لثارات الحسین (ع) " می گویند و به شوق زیارتش می تپند.
کاروان باز هم به پیش می رود، غدیر را پشت سر می گذارد، ندای حقانیت علی (ع) را با گوش جان می شنود و قدم به قدم به عاشورا نزدیک می شود که مگر نه اینکه "کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا" ؟!... و کاش چشم های ما را بصیرتی بود که کاروان حسین (ع) را در میانه راه ببیند که هنوز نیز به یاریمان می طلبد و ما هنوز لبیک نگفته ایم، چرا که هنوز اسیر جذبه خاکیم و محبوس نفس اماره خویشیم و چگونه میتوان راهی عاشورا شد، حال که زندانی تعلقات دنیاییم و روزمرگی هایش؟! سفر کربلا تنها سفری به شوق زیارت نیست که گذشتن از نفس اماره است و آماده شدن برای جهاد با نفس، که سنگریزه هایی که در طول سفر پاهایمان را می خراشد "رمی جمرات" در منای دل است و سنگ زدن به شیطان درون.
قصه عجیبی است قصه اربعین و کاش "جابر ابن عبدالله" را می دیدی که به هنگام زیارت مولایش در نخستین اربعین، چگونه در فراقش ضجه ها می زد و ناله ها سر می داد و ما نیز به دنبال جابر، ناله کنان و ضجه زنان، همچنان به سمت کربلا به پیش می رویم که "هر که دارد هوس کرب و بلا بسم الله" و چه کسی جز حسین (ع) می داند که کدام یک از ما کاروانیان بی هیچ بهانه ای، فارغ از دنیا و تعلقاتش به مانند هفتاد و دو تن از یاران باوفایش ندای هل من ناصر ینصرنی اش را پاسخ می دهیم و به کاروان حقیقی کربلا می پیوندیم و از اعماق دل دعای "اللهم ارزقنا توفیق الشهاده" می خوانیم و چنان می طلبیم که به اجابتش یقین داریم.
و کدامینمان توابینی هستیم که به مانند"سلیمان ابن صرد خزاعی" از یاری امام عشق بازمانده ایم و به زیارت امام توبه پذیرمان آمده ایم. کاروان در حرکت است، ناگهان آسمان را نوری فرا می گیرد، صدای ملایک به گوش می رسد:" السلام علی الحسین المظلوم الشهید،السلام علی اسیر الکربات و قتیل العبرات" قصه کربلا را باید با چشم دل دید و با گوش جان شنید که مگر نه اینکه "ما رایت الا جمیلا"؟... کاروان به کربلا رسیده است، بوی سیب را حس نمیکنی؟
آری! زینب (س) به استقبال کاروان اربعین آمده است. مسافر کربلا! میدانم که چقدر تشنه ای، نگاه کن! آری عباس ابن علی (ع) است که با فرات به میزبانیمان آمده است. فرات میان دستان عباس (ع) جاری ست و مگر نه اینکه عطش دل های زنگار گرفته مان، جز با نوشیدن جرعه ای از فرات از دستان سقای کربلا سیراب نمی شود؟!
اینجا کربلاست. کربلا را با دست و پا و چشم های ظاهر چکار که اینجا با چشم دل باید دید و دست در دستان پر مهر ابوالفضل ع() بر بال ملایک نشست و پرواز کرد تا حسین (ع) ، تا قبله گاه عشق، تا معراج شهادت، آری! این ندای حسین (ع) است که هنوز نیز ما را به کربلا می خواند. خدایا بالحسین (ع) بالحسین (ع) بالحسین (ع) ما را در خیل کربلاییانت بپذیر. االهم ارزقنا...
لبیک یا حسین
باسلام.
احسنت مطلب زیبایی بود
اره والا اونجا کربلا نیست بلکه بهشته خوشا به حال کسانی که الان تو راه کربلا هستن فارغ از هر گونه مسائل دنیوی برای عرض ارادت بی مهابا و
با پایی برهنه به سمت کربلا در حال حرکت هستن.
اقاجان بابی انت و امی یاحسین(ع) هر چند که جمعیت فوج فوج به سمت کربلا در حال حرکت هستند ولی خیلی ها هستن که در حسرت کربلا دارن غصه میخورن و فقط به قاب عکس رو دیوار که عکس ضریح شش گوشه هست خیره شدن و اشک میریزن.
میخام بگم اقا جان شما رو قسم میدم به طفل شش ماهه هرکس که ارزوی کربلا تو دلش هست نصیبش بفرما حداقل برا یکبارم که شده این توفیق را نصیب ما بگردان امین یا رب العلمین.
اللهم ارزقنا فی الدنیا زیارت الحسین و فی الاخره شفاعه الحسین
التماس دعا
نوکرت تا به ابد رنگ شماست...
بی خیال همه ی مردم شهر...
دلم آقا به خدا تنگ شماست...
رسد روزی که در سجده بگویم ... رسیدم کربلا الحمدلله ! ...
پیشاپیش رسیدن اربعین حسینی را به شما عاشقان امام حسین تسلیت می گویم عزیزانم
اری اربعین حسینی از راه رسید دلها پر خون اهمیت اربعین از کجاست ؟ صرف اینکه چهل روز از شهادت شهید می گذرد ، چه خصوصیتی دارد ؟ اربعین خصوصیتش به خاطر این است که در اربعین حسینی یاد شهادت حسین زنده شد و این چیز بسیار مهمی است . شما فرض کنید اگر این شهادت عظیم در تاریخ اتفاق می افتاد یعنی حسین بن علی و بقیه شهیدان در کربلا شهید می شدند ، اما بنی امیه موفق می شدند همانطور که خود حسین را و یاران عزیزش را از صفحه روزگار برافکندند و جسم پاکشان را در زیر خاک پنهان کردند ، یاد آنها را هم از خاطره نسل بشر در آن روز و روزهای بعد محو کنند .ببینید در این صورت آیا این شهادت فایده ای برای عالم اسلام داشت ؟ یا اگر هم برای آن روز یک اثری می گذاشت ، آیا این خاطره در تاریخ هم ، برای نسلهای بعد هم ، برای گرفتاریها و سیاهی ها و تاریکی ها و یزیدیهای دوران آینده تاریخ هم اثری روشنگر و افشا کننده داشت ؟ اگر حسین شهید می شد ، اما مردم آن روز و مردم نسلهای بعد نمی فهمیدند که حسین شهید شده ، آیا این خاطره چه اثری و چه نقشی می توانست در رشد و سازندگی و هدایت و برانگیزانندگی ملتها و اجتماعات و تاریخ بگذارد ؟
می بینید که هیچ اثری نداشت ، بله حسین که شهید می شد ، خود او به اعلی علیین رضوان خدا می رسید ، شهیدانی که کسی نفهمید و در غربت ، در سکوت ، در خاموشی شهید شدند ، به اج
ر خودشان در آخرت رسیدند ، روح آنها فتوح و گشایش را در درگاه رحمت الهی به دست آورد ، اما آیا چقدر درس شدند ، چقدر اسوه شدند ، درس ، آن شهیدی می شود که شهادت او و مظلومیت او را نسلهای معاصر و آینده او بدانند و بشنوند ، درس و اسوه آن شهیدی می شود که خون او بجوشد و در تاریخ سرازیر بشود ، مظلومیت یک ملت آن وقتی می تواند زخم پیکر ستم کشیده شلاق خورده ملتها را شفا بدهد و مرهم بگذارد که این مظلومیت فریاد بشود ، این مظلومیت به گوش انسانهای دیگر برسد ، برای همین است که امروز ابرقدرتها صدا توی صدا انداختند که صدای ما بلند نشود ، برای همین است که حاضرند پولهای گزاف خرج کنند تا دنیا نفهمد که جنگ تحمیلی چرا به وجود آمد ، با چه انگیزه ای ، با دست که ، با تحریک که . آن روز هم دستگاههای استکباری ، حاضر بودند هر چه دارند خرج کنند به قیمت این که نام و یاد حسین و خون حسین و شهادت عاشورا مثل درس در مردم آن زمان و ملتهای بعد باقی نماند و شناخته نشود . البته در اوائل کار درست نمی فهمیدند که چقدر مطلب با عظمت است . هر چه بیشتر گذشت ، بیشتر فهمیدند .
در اواسط دوران بنی عباس حتی قبر حسین بن علی علیه السلام را ویران کردند ، آب انداختند ، خواستند از او هیچ اثری باقی نماند . نقش یاد و خاطره شهیدان و شهادت این است ، شهادت بدون خاطره ، بدون یاد ، بدون جوشش خون شهید ، اثر خودش را نمی بخشد و اربعین آن روزی است که برافراشته شدن پرچم پیام شهادت کربلا در آن روز آغاز شد و روز بازماندگان شهداست . حالا چه در اربعین اول ، خانواده امام حسین علیه السلام به کربلا آمده باشند و چه نیامده باشند . اما اربعین اول آن روزی است که برای اولین بار زائران شناخته شده حسین بن علی به کربلا آمدند ؛ جابربن عبدالله انصاری است و عطیه از اصحاب پیغمبر ، از یاران امیر المومنین و آمدند آن جا و جابربن عبدالله حتی نابینا بود - آن طور که در نوشته ها و اخبار هست - و دستش را عطیه گرفت و برد روی قبر حسین بن علی گذاشت و او قبر را لمس کرد و گریه کرد و با حسین بن علی علیه السلام حرف زد و با آمدن خود و با سخن گفتن خود خاطره حسین بن علی را زنده کرد و سنت زیارت قبر شهداء را پایه گذاری کرد . یک چنین روزمهمی است روز اربعین. و ما هم در انقلاب اسلامی شاهد بودیم اربعین شهدای قم مردم تبریز قیام کردند و اربعین شهدای تبریز مردم یزد قیام کردند و اربعین ها باعث شدند کاخ دشمنان اسلام فرو بریزد انشالله اربیعین حسینی را با حضور یوسف زهرا در کربلا عزاداری کنیم و به سر سینه بزنیم الهی امام خامنه ای را تا ظهور حضرت مهدی و کنار حضرت مهدی نگه دار با هم در کربلا با یوسف زهرا به شاه شهیدان امام حسین عزاداری کنیم به سر سینه بزنیم
دلت که کربلایی شد اول فلسفه قیام کربلا را درک می کند ...
آن وقت بی مهابا دم نمی زنی ...کربلا درس مذاکره داشت برای ما ...
و بعد برای توجیه نمی گی آخه مگه نمی دانید امام در روز عاشورا چند بار با دشمن مذاکره کرد !!
دل کربلایی به خودش میگه ... امام ع مذاکره کرد اما نتیجه مذاکره مهمه کربلایی !...
دلی که کربلایی باشه تا آخر خط کربلایی می مونه ....با مذاکره بی مذاکره ...
بعد ...دل کربلاییت می تونه علت و علل حادثه جانسوز کربلا را تشریح کنه ...مثل آب خوردن ...
آن وقت عرق شرم رو پیشونیت میشینه از اینکه بهت بگن تو از خواص بی بصیرتی !
دلی که کربلایی شد ...می ترسد از طالع شریح قاضی بر ناصیه اش ...
که اگر شریح با آن همه علم و آگاهی اش به وظیفه خود عمل می کرد و دنیا را بر دین ترجیح نمی داد ...
شاید تاریخ عوض نمی شد ... هانی کشته نمی شد ... مسلم تنها نمی ماند ...
و شاید حادثه کربلا به وجود نمی آمد !
دلتو کربلایی کن تا متلون نشه در وقت وفای به عهد .... مثل شبث بن ربعی !!!
همین قدر بگم او از پولدارهای کوفه بود ... با امام علی ع بیعت کرد ..
ولی در صفوف خوارج در مقابل امام ایستاد ... تا روز شهادت او ..
وقتی امام شهید شد ...با امام حسن ع بیعت کرد .... ولی وقتی معاویه حکومت را به دست گرفت از افسران ارشد معاویه بود ...
سالها بعد در کوفه ... برای امام حسین ع دعوتنامه فرستاد ...اما در روز عاشورا فرمانده پیاده نظام ابن سعد بود ..
همراه مختار علیه یزید قیام کرد ...وقتی مصعب بن زبیر کوفه را فتح کرد و در نهایت مختار را به شهادت رساند ... شبث افسر پلیس مصعب در کوفه شد ..
دل کربلایی می داند هر زمان که معنویت و ارزش های اسلامی در جامعه مسلمین افول کرد ...
اهلبیت پیامبر ص به مسلخ شهادت رفتند !!!
کربلایی ... فلسفه کربلا رفتن کربلایی شدن است ...برای روز مبادا ..
از من به تو نصیحت تا می تونی دلتو کربلایی کن ... چه بسا عمرت بسر بیاد و ....از گروه توابین نباشی !
زمان دو مرتبه تکرار میشود، هشدار
و باز دین حق انکار میشود، هشدار
سپاه ابرهه بیدار میشود، هشدار
نفاق وارد پیکار میشود، هشدار
زمانه بر سر جنگ است... حرکتی باید
دوباره کاوه و چمران و همتی باید
بهوش باش که تزویر حیله ی جنگ است
زبان رسمی اهل یهود نیرنگ است
بدون فتنه گری کار و بارشان لنگ است
مسلم است که تسلیمشان شدن ننگ است
آهای مدعیان! این کلام قرآن است
"یهود" دشمن سرسخت هر مسلمان است
پیام کرببلا واضح است: ذلت؟ نه
هراس از صف دشمن بدون علت؟ نه
قبول صلح فقط به دلیل قلت؟ نه
امان گرفتن و نفی حقوق ملت؟ نه
در این مبارزه راهی بجز مخاطره نیست
درون معرکه جای گپ و مذاکره نیست
هم اعتقاد امام عزیز این بوده است
هم اینکه رهبرمان چند بار فرموده است:
تشیعی که بیاید ز غرب مردود است
در این زمانه که حق به نفاق آلوده است
من از عوام نه، از این خواص میترسم
از این مراجع حق ناشناس میترسم
کسی نگفته که سینه زنیِ ما بیجاست
اساس روضه و سینه زنی که پا برجاست
هدف اشاعه ی فرهنگ ناب عاشوراست
قیاس عابس سرمست با بقیه خطاست
از این مقایسه درمان نمیشود دردی
اگر برهنه شدی در میان خون مردی
میزبانی کن از ما که ما میهمانان توایم
میزبانی کن از این خیل پیاده
روزها به سوی تو گام برمیداریم
و شب ها رویای تو را می بینیم
قدم ها و علم های جاده را می شماریم
و تا زمان رسیدن بر تو گریه می کنیم
همچون رود جاری می شویم
ای دریای بزرگی ها!
و به هیچ صخره و سدّی
اهمیت نمی دهیم و اعتنا نمی کنیم