یکشنبه 08 تير 1393 , 10:14
زیباترین روزه های دنیا
محرم- روزه های تو از همان روزهای عطرآگین جبهه، بوی بهشت می دهد و زیبا ترین روزه های دنیاست! هرچه فکر می کنم روزه های ما به گرد پای قشنگی روزه های تو نمی رسد.
صدای قدم های ماه روزه، ماه پر از عشق و معرفت رمضان دوباره به گوش می رسد. دوباره سحری خوردن و بعد نگه داشتن روزه جسم و روح از بدی ها. فرصت پاک شدن و پاکیزه شدن. دعا می کنم که همه به لطف خداوند، بتوانند روزه های اندک سخت ولی بابرکت ماه رمضان را بگیرند و ...
... بعضی از ما همه ماه های رمضان عمرمان را روزه گرفته ایم. برخی به دلیل عذر یا سفر یا بیماری گاهی نتوانسته ایم روزه بگیریم. بعضی هامان هم متأسفانه بی دلیل و در کمال صحت، توفیق روزه داری را از دست داده ایم. ولی دسته ای هم داریم که زیباترین روزه های دنیا را گرفته اند و شاید هم همیشه روزه اند!
سلام می کنم به تو رزمنده دلاور! تو ای جوان عاشق! نه از این عشق های امروزی بلکه عشقی با طعم گرسنگی و تشنگی! داشتم فکر می کردم تو چطور می توانستی آن طور عاشقانه، درگرمای بیرحم جنوب روزه بگیری و ما ... یا غر می زنیم یا می گوئیم نمی توانم روزه بگیرم یاحالمان بد می شود و هزار بهانه دیگر ؟!
مگر تو انسان نبودی؟! شاید هم نبودی و فرشته ای بودی بر زمین! تو چطور می توانستی با شروع ماه رمضان، با آن همه سختی، دویدن ها، جنگیدن، نبود آب و غذای کافی برای افطار و سحر و خیلی چیزهای دیگر، نیت روزه کنی؟ دلت نمی آمد روزه نگیری، نه؟! می توانستی مثل خیلی از ما بگوئی در این شرایط سخت نمی توانم. واجب نیست! نمی توانستی؟! مگر چندسالت بود؟! نوجوان بودی، جوان بودی اما ایمانت به اندازه وسعت جبهه بزرگ شده بود و تو را وادار می کرد که به اندازه هدفت بزرگ باشی و این فریضه الهی را انجام دهی.
چه عشقی در دلت بود که تو را می کشاند تا وادی جنگ و ...؟! جبهه چه بصیرتی به تو داده بود که با آنهمه سختی، روزه ات ترک نمی شد؟! چرا ما به محکمی تو روزه داری نمی کنیم؟ چرا تو از گرسنگی خسته نمی شدی و ما می شویم؟ چرا تشنگی تو را از پا در نمی آورد ولی ما را از پا می اندازد؟!تو چطور تحمل می کردی که ما با اینهمه غذای رنگ به رنگ و خنکای منزل و استراحت، نمی توانیم به اندازه تو عاشقانه روزه بگیریم؟!
چقدر نگاه زیبایت در روزه داری زیبایت جاری بود! باورهایت تو را سیراب می کردند و ایمانت تو را از غذا بی نیاز می کرد. مشکل ما که اینقدر روزه برایمان سخت است، همین است. ما ایمان و باور تو را نداریم. ایمان و باور تو را که گاه همان طور روزه و لب تشنه جان دادی و پر کشیدی!
ایمان و باور هم سنگرانت را که اکنون هنوز در میان ما هستند. جانبازان، آزادگان و...! راستی تو چطور می توانستی در اسارت روزه بگیری؟! با آنهمه شکنجه و رنج و مشکل و محدودیت؟! باورهایت چگونه تو را پای میدان سخت حفظ ایمان نگه می داشتند؟! یا اکنون با اینهمه درد و عوارض و بیماری، چگونه از من که سالم هستم، آرام تر و زیباتر روزه می گیری؟!
به نظرم، روزه های تو از همان روزهای عطرآگین جبهه، بوی بهشت می دهد و زیباترین روزه های دنیاست! هرچه فکر می کنم روزه های ما به گرد پای قشنگی روزه های تو نمی رسد. تویی که همه لحظه هایت ذکر است و تسبیح. تو که همیشه دل و زبان را از ناپاکی نگه داشته ای، تویی که همیشه روزه ای. اگر اینگونه زیبا نبودی که خدا تو را برنمی گزید!
تو ای رزمنده همیشگی عرصه عشق و ایمان!
روزه هایت قبول. روزه داری و پاک شدن هر روز جسم و روحت قبول. دعا کن با شروع ماه مبارک رمضان، همه مان مثل تو با اخلاص، بی ریا، بابصیرت و معرفت و البته بدون بهانه جویی و با عشق روزه بگیریم. رزمنده دعایمان کن.
امروز یکی می گفت هرکی تو این ماه رمضون گرم و طولانی روزه بگیره فرشته است. می گفت خلی سخته و خودش هم معذوریت داره.
می بینید شهدا! ما چقدر سخت برای خدا کار می کنیم؟ شما کجا و ما کجا؟! چقدر سخت برای تو سختی می کشیم؟ تازه نه برای تو که حتما" برای خودمان. یعنی روزه گرفتن ما امسال از روزه های شما تو گرمای جنوب و باریدن اتیش از اسمون سخت تره؟!