شنبه 01 آذر 1393 , 08:02
به بهانه ای!
محمدسلیمانی - همه می دونیم جانبازان زیادی اعم از اعصاب و روان؛ شیمیایی قطع نخاع و ...توی آسایشگاه های این مملکت روی بییمارستان ها و آسایشگاه ها افتادن!!در سال چقدر میریم بهشون سر می زنیم؟؟؟در طول سال چندتا جانباز به شهادت می رسند و زنده هاشون چقدر از بی دارویی گرفته تا مشکل جانبازیشون رنج می کشند.
اونهایی که سلامتی،عمر؛جوونی زندگی و خانواده شونو دادن برای امثال مرحوم پاشایی که بتونن در آرامش کامل بخونن،بنوازن و ...
چقدر از مردم ایران فهمیدن حاج احمد پاریاب فرمانده گردان شهادت که حال نامساعدی داشت، چندی پیش شهید شد!!!؟؟؟تازه این معروفشون بود!!!بقیه به کنار!!؟؟؟
کی نگران اوناس؟؟؟!!!
کی برای اونا متنی یا حرفی رو منتشر می کنه؟؟؟
کی دغدغه اونارو داره که جوونیشون رو دادن الانم باقی عمرشونو رو تخت و زیر اکسیژن دارن با درد و سوزش ناشی از تاول میگذرونن؟؟؟؟؟؟؟؟؟
جانیازی رو تو آسایشگاه ثارالله تهران(قظع نخاعی)دیدم که بیست ساله روتخت خوابیده!!!!!!
اونا هستیشونو دادن تا ما باشیم اما الان امثال مرتضی پاشایی الگوی جووناس!
اما در مقابل همین افرادی که چنین زندگی مصیبت باری برای مجاهدین فی سبیل الله رقم زدند در ناز و نعمت و وسعت و تندرستی و رفاه کامل از روی سیری و بی دردی قوانینی تصویب میکنند که تمام بارش بر دوش مردم مستضعف و ناتوان است.
هزاران مرتبه خداوند متعال را شاکریم که با وجود انواع مجروحیت روحی و جسمی و سکته قلبی و حملات مکرر عصبی هنوز صبر و توانی عنایت کرده که با سه شغل بار سنگین و جانفرسای زندگی و حفظ آبروی خانواده را با ناامیدی از آتیه فرزندان بر دوش ناتوان میکشیم. این ثمره عشق است زیرا بجز قدرت عشق هیچ نیرویی نمیتواند زیر سنگینی و درد چنین بار مهیب و طاقت فرسایی یک لحظه دوام بیاورد.