حکایت سنگ

این سنگ حکایت های عجیبی دارد. هفته دفاع مقدس که می شود همه مسئولان سنگ ایثارگران را به سینه می زنند در طول سال بارها این اتفاق می افتد روز مقاومت، روز جانباز ، روز ورود آزادگان و خلاصه هر روزی که نسبتی با ایثارگران دارد این سنگ است که معنا پیدا می کند . اما این سنگ خصوصیات دیگری هم دارد. درست است که مسئولان سنگ ایثارگران را به سینه می زنند ولی اغلب اوقات سنگ ایثارگران به در بسته می خورد و هیچ مسئولی هم پیدا نمی شود این در بسته را باز کند.

مثلا" به دیوان عدالت اداری برای تظلم مراجعه می کنی سنگت به در بسته می خورد و یا به هر اداره و سازمانی مراجعه می کنی این سنگ ایثارگران به در بسته می خورد به بنیاد که خانه ایثارگر است هم که مراجعه کنی سنگت به در بسته می خورد. بعضی از مسئولان چنان حرف های گنده در حمایت از ایثارگران می زنند که خودت می مانی آیا سنگ بزرگ علامت نزدن است ؟‌ نمایندگان مجلس غوغا می کنند و چنان از طرح های بزرگ برای ایثارگران می گویند که فکر می کنی داری اشتباه می کنی . همینطور دولت که مدت هاست از اجرایی شدن قانون جامع می گوید . ولی تو میدانی که سنگ بزرگ علامت نزدن است .

اما ایثارگران و تشکل های آنان نباید نا امید شوند چون از قدیم گفته اند که سنگ کوچک، سر بزرگ را می شکند . پس مقداری همت می خواهد تا سنگ کوچکی که در دستان شماست سرهای بزرگی را بشکند تا با این سر شکستن ها کمی عقل ها سرجایش قرار گیرد. شاید شما بگویید این موضوع هزینه ندارد ؟ خیر هزینه ندارد چون سنگ مفت، گنجشک مفت شما تلاش کنید اگر نشد چیزی را از دست نداده اید شما سنگ را پرتاب کنید اگر گنجشگ پرید خب هزینه نکرده اید منتظر گنجشک بعدی خواهید ماند.

برخی چنان هر روز از مطالبات ایثارگران و پرداخت آن می گویند. مانده ام این چه رویی است!خجالت هم نمی کشند همینطور وعده می دهند. آخر الامر شاید با این همه تلاش به هیچ نرسید چون سنگی را که نتوان برداشت باید بوسید و گذاشت. چرا؟‌ چون بعضی از مسئولان آنقدر دانا نیستند که بتوان به حرفشان امید بست.